Fjallraven Classic 2014 - Polarteam!

www.manonkloosterman.nl

http://www.manonkloosterman.nl

Team Polar!

Na het lopen van de Classic in 2013, was ik zo enthousiast geworden over deze tocht dat ik besloot om ook een ticket voor 2014 te kopen. Althans, om dat te proberen. Dit evenement staat erom bekend dat het binnen een paar uur uitverkocht is, dus ik zat op de dag van de verkoop al vroeg achter de computer. Na een  paar uur was ik er bijna doorheen – foutmelding. En ik kon mij ook niet opnieuw aanmelden voor een kaartje, omdat mijn gegevens al bekend waren. Vaag. Van ’s ochtends vroeg tot een uur of 17:00 ben ik bezig geweest, zonder resultaat. Na wat heen- en weer gemail met Fjällräven bleek dat ik toch een kaartje had kunnen bemachtigen. Top!

Niet veel later startte de inschrijfdatum van de Fjällräven Polar. Stemmen verzamelen ging goed, al ging het gepaard met veel stress. Ook hier kwam ik doorheen, ik was 1 van de 20 gelukkigen! Een aantal maanden later, in april, vond de Fjällräven Polar plaats. Een gebeuren om nooit te vergeten. Ondertussen hadden we al een goede band opgebouwd met andere Polardeelnemers en we besloten samen een Polarteam op te richten, om zo samen de Fjällräven Classic te lopen. En dan, een aantal maanden later, was de Polar achter de rug, en was de Classic in aantocht.

Maanden voor de Classic begonnen we al met voorbereiden. Niet omdat het per se nodig is, maar gewoon omdat het leuk is! Ik houd er althans wel van om mij goed voor te bereiden en om na te denken over wat ik meeneem. Op deze manier wordt een relatief korte reis toch wat langer gemaakt. We hadden een aardig team van enthousiastelingen: Peter, Greg, Tuija, Tuomo, Hana, Johan, Phil, Alex en ik wilden sowieso gaan. Ervaringen werden gedeeld, paklijsten gemaakt. Alles werd op de gram afgewogen en opgeschreven in een Excelsheet. Met eten en drinken zat ik rond de 14 kilo. Netjes, vond ik zelf, vooral omdat ik ‘zelfvoorzienend’ was. De Fjällräven Classic heeft een zogenaamde mandatory list, waarin alles beschreven staat wat je verplicht bij je moet hebben. Sommigen uit het team deelden een tent en brander, maar omdat ik alles zelf in het verleden al aangeschaft had, vond ik het ook leuk om het mee te nemen. Heb het immers niet voor niets! Uit ervaring van het voorgaande jaar, wist ik dat een tas van 17 kilo te veel was. Vooral voor zo’n klein meisje als ik.

De Classic naderde rap en meer mensen begonnen af te haken. Uiteindelijk bleven Greg, Alex, Hana, Johan, Phil en ik over en we kregen gezelschap van Andrea, een meisje dat met de Polar in 2013 meegedaan had. Een gezellige groep van 7 man!

Mijn planning was strak. Van 14-6 t/m 25-7 werken op Ameland, van 27-7 t/m 6-8 met de familie naar Frankrijk, van 7-8 t/m 17-8 naar Zweden en daarna van 18-8 t/m 14-9 weer naar Ameland. Omdat ik vanuit Frankrijk alleen handbagage had, kon ik de spullen die naar Zweden meegingen niet mee naar Frankrijk nemen. En de spullen die ik naar Ameland mee nam, konden ook niet mee naar Zweden, omdat ik niet genoeg tijd zou hebben om het te wassen. Gelukkig was de organisatie goed en kwam alles precies uit. Zo, dat toen ik ’s avonds vanuit Frankrijk terug kwam, ik nog maar enkele dingen aan mijn tas naar Zweden toe hoefde te voegen. Gelukkig ook maar, want ik moest de volgende dag vroeg op pad.

Mijn paklijst staat onderaan de pagina!

Donderdag 7-8
[Amsterdam Schiphol 10:25 – Kopenhagen Kastrup 11:50]
[Kopenhagen Kastrup 12:42 – Stockholm C 17:39]
[Stockholm C 18:22 – Söderhamn 20:31]
[Söderhamn 20:53 – Luleå 07:06]

De wekker ging al om 05:30, want de bus naar Arnhem zou vertrekken om 06:25. Genoeg tijd voor een luxe douche en een ontbijtje dacht ik. De bus was veel te vroeg (want ik was natuurlijk écht niet te laat) en ik zag hem aan komen rijden terwijl ik mijn straat uit liep. Shit, rennen! De buschauffeur moest medelijden met me gehad hebben, want de bus stopte naast me, om mijn grote tas in te laden, waar ik aan vastgebonden zat. Blij om deze aardige buschauffeur, ging de reis verder naar Schiphol. Hier ontstond de volgende stress. Vliegen. Nu ik met de Polar 5 vluchten gehad heb in één week tijd en mijn vlucht vanuit de Dordogne de dag ervoor prima verlopen was, was ik minder zenuwachtig dan normaal. Het was eigenlijk iets anders dat mij meer zorgen baarde op dat moment. Vanaf dat het vliegtuig zou landen in Kopenhagen, zou ik 50 min hebben om mijn bagage op te pikken en de trein te halen. Vrij krap. Nu had het vliegtuig ook nog eens iets vertraging, maar de vliegtijd zou 1:00 uur bedragen, in tegenstelling tot de 1:25 uur die op mijn ticket stond. Dat gaf me wat vrijheid. Helaas was deze opluchting maar van korte duur, toen de vertraging van het vliegtuig opliep naar een half uur. Het vliegen ging prima en stiekem vond ik het best leuk (terwijl een deel in mij bleef schreeuwen dat ik bang moest zijn voor dit onnatuurlijke gebeuren). Ik had echter weer geluk deze dag en mijn bagage kwam na 20 min als allereerste van de band afrollen. Zo kon ik de trein in Kopenhagen op tijd halen en kon de vakantie voor mij beginnen.

Vrijdag 8-8
[Luleå 08:15 – Kiruna 13:30]

In de trein van Kopenhagen naar Stockholm was de plek naast mij gereserveerd door een Zweedse jongen. We raakten, door mijn broek van Fjällräven, aan de praat over de Classic. Hij was met zijn 2 broertjes ook onderweg. In de nachttrein kwam er een ander Zweeds meisje bij mij in de slaapcoupé en ook zij ging naar de Classic. Vanaf dat moment hoefde ik mijn reis niet meer alleen af te leggen. Ik dacht een luxe coupé geboekt te hebben, met 3 ipv 6 slaapplaatsen. Helaas hadden ze ook besloten om deze coupés dan maar de helft kleiner te maken, waardoor je echt nergens heen kon. Een verfrissende douche leek mij de oplossing. Goed en wel onder de douche, bleek dat er geen water uit kwam. Alleen als je hem schuin hield en 30 cm boven de grond. De douchecabine zag er niet uit alsof ik hierin een bad wilde nemen, dus helaas. Het waterprobleem beperkte zich niet tot de douche, ook het wastafeltje deed het niet en ook de wc spoelde niet door. Heerlijk haha! Het maakte allemaal niet uit, ik wist dat er op de camping in Kiruna een heerlijke douche op mij wachtte.

Omdat er werk aan het spoor zou zijn, zouden we de bus vanuit Luleå moeten pakken. Deze bus zou er ruim 5 uur over doen om in Kiruna aan te komen, de plek waar we de nacht door zouden brengen. Het was een aparte busreis, voornamelijk omdat we zeker 4x moesten stoppen vanwege over de weg lopende rendieren. En dat is natuurlijk een hele beleving voor een meisje uit Doesburg!

Op de camping aangekomen werd ik begroet door Hana, Greg en Alex. Het was erg leuk om hun weer te zien! We schreven ons in, verzamelden onze Real Turmat maaltijden, kaart en dronken een bakje koffie en thee bij het Trekkers café.

Alex' bagage was kwijtgeraakt, waarschijnlijk in Stockholm en we wisten nog niet hoe we dit op gingen lossen. Het zou waarschijnlijk de volgende dag met de eerste vlucht naar Kiruna meekomen. Dit zou echter pas rond 10:00 zijn, dus we zouden zeker niet om 09:00 kunnen starten. De bus naar Nikkaluokta, naar de start, zou namelijk 06:30 al vertrekken. Het was ook geen optie om ons te splitsen, omdat we ons hadden ingeschreven als een team.

Toen ook Phil, Andrea en Johan aan waren gekomen, we onze tenten hadden opgezet en iedereen gesetteld was, besloten we om nog een goede maaltijd te nuttigen in Kiruna. Greg had hier namelijk een pizzeria gezien en dat lustte ons allemaal wel.
Ik had een pizza met rendiervlees en deze smaakte heerlijk. Jammer dat we dit niet bij Ikea kunnen halen.

’s Avonds besloten we nog een drankje te doen op de camping en ik snakte naar een Baileys. Ik was alleen de Zweedse alcoholprijzen even vergeten en Alex vond dat een normale Baileys wel heel weinig was, waardoor het kwam dat ik €16 kon dokken voor een dubbele Baileys, waar nog minder in zit dan een enkele hier. Maar; hij smaakte me zeer goed! Hierna liet Andreas Karlsson ons dé Fjällräven Polar film van 2014 zien. Onze verwachtingen waren hooggespannen, maar helaas voor velen van ons werd alleen team Zweden & USA 20 minuten lang gevolgd. Ik heb gelukkig zo’n 20 seconds of fame, maar 14 andere Polardeelnemers zijn helemaal niet of nauwelijks in beeld geweest.
Ik ging door de gezelligheid iets later naar bed dan de bedoeling was, maar gelukkig hadden we besloten om sowieso niet om 09:00 te starten.

Zaterdag 9-8
Ons team was al vroeg wakker door de mensen die de eerste starttijd die dag hadden, wat ervoor zorgde dat we lekker lang van ons ontbijtbuffet konden genieten (ik had vorig jaar wel geleerd dat dat een zeer goede start van de tocht is). Het werd duidelijk dat de bagage van Alex nog niet zou komen en het was maar de vraag óf deze nog zou komen. Hana en ik zagen het niet zitten om om 16:00 te starten, omdat we dan eventueel in het gedrang zouden komen met onze terugreis. En we wilden het immers relaxed aan doen met ons team. Alex kon vele spullen lenen van Fjällräven en zo konden we om 13:00 starten.

De bus naar Nikkaluokta vertrok om 10:30 en hoe graag ik ook naar buiten had willen kijken, ik heb vooral de binnenkant van mijn oogleden gezien.

Bij de start, in Nikkaluokta, aangekomen was het al een grote drukte. Hier konden we onze rugzak laten wegen. Alles bij elkaar droeg ik 15,2 kilo op mn rug, iets waar ik zéér tevreden mee was. We kregen onze starttijd en na het startsein kwamen we langzaam in beweging. Heel langzaam, want de nodige foto’s moesten natuurlijk genomen worden! Iedereen was vol goede moed en we hadden er ontzettend veel zin in.

Na 6 km kwam we aan bij Lap Dånalds. Een rendier-hamburger-eetplekje van de plaatselijke bevolking. Het ging er goed in en we vervolgende onze tocht.

Ons einddoel was toch minstens wel Checkpoint Kebnekaise, 19 km vanaf de start. Ondanks mijn lichtere rugzak en mijn betere voorbereiding aan snacks, viel het me toch zwaar. Ik had ontzettend veel moeite met de laatste kilometers en wilde het liefst slapen. Ik had geen zin in eten of drinken, nee, ik wilde alleen maar slapen. Bij de Polar had ik geleerd dat dit niet echt een verschijnsel is van moeheid, maar meer van een tekort aan allerlei voedingsstoffen. We besloten om nog enkele kilometers door te lopen, naar een mooi kampeerplekje. Daar aangekomen zetten we onze tent op en was het tijd om ons diner klaar te maken. We hadden weer maaltijden van Real Turmat, gevriesdroogd eten waar alleen maar heet water bij moet. Goed doorroeren, 5-8 minuten laten staan en eten maar. Ik had mijn favoriet meegenomen, Lapskaus. De maaltijden zijn zeer goed en smakelijk, maar toch heb ik altijd vrij veel moeite om alles op te eten. Ik weet echter dat ik de calorieën nodig heb voor de tocht en dat wat ik niet op eet, ik de rest van de hike mee moet nemen. We moeten namelijk al ons afval meenemen naar de finishline. Hierdoor heb ik in de afgelopen tijd alles zo tegen de verdrukking in gegeten, dat ik alleen van Lapskaus meer dan 3 lepels kan eten.

Greg en Johan, echte mannen als het zijn, kookten water voor ons. Vooral Johans Primus brander was erg snel en het water kookte binnen 2 minuten. Greg’s brander was ook snel, wat ervoor zorgde dat zij ons de rest van de tocht van kokend water voorzagen. Prima!
Iedereen was gevloerd en we besloten om op tijd naar bed te gaan. Ook omdat het ’s nachts hard afkoelt in Lapland, waardoor het in een warme slaapzak toch iets aangenamer is dan de warmte van je Polarmaatjes. Onze eerste nacht in de wildernis, wat had ik daar lang naar uitgekeken! Als een prinsesje lag ik in mijn eigen kasteeltje.

Zondag 10-8

We werden relaxed wakker en besloten rustig het ontbijt te maken (warme chocolade-müesli voor mij, minder soep zoals bij de Polar, maar alsnog niet weg te krijgen). De tent pakten we langzaam in, waardoor we pas laat vertrokken. Relaxeddd!

We besloten samen om een punt uit te zoeken waar we heen zouden lopen en om vanuit daar te kijken hoe ver we nog wilden gaan. Enkele uit het team waren echter erg resultaat gericht en bleven vragen, ,,Hoe ver doen we vandaag, waar gaan we heen?" Mijn pogingen om meer rust te krijgen en aan te geven dat de Classic juist een tocht is waarbij je op het moment bepaalt of je nog doorloopt of dat je een mooi plekje vindt waar je wilt gaan slapen faalden helaas. Hana was de langzaamste loper, daarna ik en de snelle lopers waren Phil, Andrea, Alex en Johan. Greg was ook snel, maar paste zich aan Hana’s en mijn tempo aan. Helaas viel ons team hierdoor nogal uit elkaar, waardoor we elkaar de dag nauwelijks zagen. Voor mij gaf dit veel onrust, omdat ik continu het gevoel had door te moeten lopen. Bij checkpoint Singi (34 km vanaf de start, 15 km vanaf checkpoint Kebnekaise) kregen we rendiervlees met puree en iets wat leek op bessenjam (ben de naam vergeten) in een wrap. Heerlijk! Dat ga ik thuis zeker weten een keer maken (proberen haha). We hadden even rust, maar de ‘snelle’ lopers zaten er al even en wilden weer door. Uiteindelijk kwamen we ze bij checkpoint Sälka weer tegen (46,5 km vanaf de start, 27,5 km vanaf Kebnekaise) en ik had het gevoel dat ik elk moment ter aarde kon storten. Voelde me zeker niet goed en Greg had dit blijkbaar door, want hij heeft de hele dag achter me gelopen. De 25,5 km die we die dag deden was gewoon te veel, of ik had niet goed gegeten. We maakten dit duidelijk aan de rest van het team en hopelijk hadden ze door dat dit op deze manier niet werkte.

We besloten te kamperen bij deze checkpoint, waar ook een hut was waar je wat snacks kon kopen. Na een blikje cola en wat Pringels werd ik weer de oude Manon en had ik genoeg energie om mijn tentje op te zetten. We hadden een erg gezellige avond en vochten tegen de muggen. Ze zijn ontzettend klein, maar het lijkt wel alsof ze je op 4 plaatsen tegelijk lekprikken.

Het voordeel van kamperen bij een hut is dat er een hok is waar je naar het toilet kunt. Iets meer privacy dan achter een steen in de wildernis. Het stonk er ontzettend naar ammoniak, zo erg, dat je je ogen niet open kon houden en je vanzelf begon te huilen. Echter heeft ook dit zijn charme. Ik hoorde een Nederlandse vrouw praten over de stank en dit was aanleiding voor een goed gesprek. Ze was hier met haar partner en wilden de Classic rustig aan uitlopen. Klein wereldje bleek, want ze waren afkomstig uit Arnhem!
De zorg op de checkpoints was erg goed geregeld. Er was overal een dokter of verpleegkundige aanwezig en bij elk checkpoint kon je je voeten opnieuw in laten tapen. Sommige ‘tapers’ smeekten onze heren soms ook om wat aan hun voeten te laten doen ;)

Maandag 11-8
Een nieuwe dag. Weer namen we de tijd voor ons ontbijt (noodles voor mij dit keer) en tegen een uur of 10 (denk ik?) verlieten we de checkpoint weer. Het zou nog 14 km zijn naar het volgende checkpoint en dit wilden we zeker bereiken vandaag. Hoe ver we daarna nog zouden gaan, dat zouden we onderweg wel zien.

Vóór checkpoint Tjäkta bevindt zich de Tjäktapass. Een pas over de berg, die wat klauterwerk vergt. Vandaag waren we echt een team. We hadden gezamenlijk pauze en bereikten ook samen de pass. Hiervoor was ik naar de Classic gekomen! De klim viel me zeer zeker niet tegen en bovenaan gekomen, had ik nog zat energie over om de wandeling naar een stukje besneeuwde helling te maken. We hadden er de grootste lol, glijdend van de berg in de sneeuw, sneeuwballen gooiend en poserend voor de camera.

Na een tijdje vervolgden we onze weg naar checkpoint Tjäkta, waar we verwelkomd werden met thee of koffie en een wortelcakeje. Dat gaat er wel in!

We spraken af nog zo’n 6 kilometer te lopen en te stoppen bij een brug. Alesjaure zou te ver zijn. Weer had ik ontzettend veel moeite met de laatste kilometers. Op dat soort momenten doen je voeten wel pijn, maar dat is het probleem niet zozeer. Elke keer knap ik rond de 18 kilometer volledig af. Ik voel me een zombie, alsof ik elk moment om kan vallen en wil alleen maar slapen. We denken dat het aan mijn, op dat moment, te lage suikerspiegel ligt. Voornamelijk ook omdat deze altijd al vrij laag is. Zeker weten doe ik het niet, maar het maakte wel dat ik het eind van de dag nooit echt leuk vond. Rond een uur of 20:00 besloten we te stoppen met lopen. Doordat het zo licht is en er ’s zomers op deze plek nauwelijks een nacht is, kun je elke dag prima tot laat doorlopen. 5 Kilometer voor checkpoint Alesjaure besloten we onze tent op te zetten, op een mooi stukje grasveld naast een rivier. De 3 broers, die we onderweg erg vaak gesproken hebben, waren inmiddels bij ons aangesloten, zodat we met een gezellige groep van 10 man waren.

We hadden een gezellige avond met –natuurlijk-  Lapskaus voor mij als diner. Ik leefde alleen nog maar op Lapskaus haha! Ook dit keer werd het weer erg koud en ik was blij met mijn winterslaapzak: comforttemperatuur -8, extreem -36. Misschien een tikkeltje te warm voor deze omstandigheden, maarja. Ik heb het nou eenmaal heel snel koud; heb altijd koude voeten, want ik ben een vrouw en verder.. is mijn slaapzak gewoon heel mooi haha.

Dinsdag 12-8
Op naar checkpoint Alesjaure (73 km vanaf de start, 5 km vanaf onze laatste kampeerplek)! We kwamen hier rond een uur of 11 aan en de rendierkebab was al warm. Voor zo’n 120 SEK kon je een broodje rendierkebab halen met een blikje cola. Hongerig was ik niet, maar zo’n broodje is natuurlijk moeilijk te weerstaan.

Onder het eten kwam er sprake dat enkele van onze groep zich naar de finish wilde begeven. Dezelfde dag nog. Dat zou betekenen dat ze die dag 40 kilometer zouden lopen, iets wat ik totaal niet zag zitten. Enerzijds niet omdat ik wist hoe ik me na 18 km voelde, anderzijds niet omdat dit voor mij een vakantie zou moeten zijn. En als we op een normaal tempo door zouden lopen, zouden we woensdag overdag aankomen, terwijl onze terugreis pas op vrijdag zou zijn. Geen enkele noodzaak tot haasten dus.
Alex en Andrea gaven aan dat ze naar de finishline wilden en Alex opperde het idee om twee teams te maken. Phil en Johan wilden ook proberen om de finishline te halen. Dat betekende dat Greg, Hana en ik alleen overbleven. Super. Het probleem was alleen dat ze het niet voor elkaar kregen om het materiaal te verdelen. Hana deelde namelijk haar spullen met Alex en ze moest ergens kunnen slapen. De discussie duurde even en teleurgesteld in ons team als ik was, heb ik hun verlaten en ben ik met een ‘eigen’  team verder gegaan. Wie zin had, kon met me mee. Het was voornamelijk een grote teleurstelling, omdat we samen hadden gewacht op Alex’ bagage, we nauwelijks gezamenlijk liepen, ik mij de tweede dag kapot gelopen heb voor ze en ze er nu allemaal vandoor wilden. Dat, terwijl we hadden afgesproken dat het een vakantie zou moeten zijn, en we gokten op een 5-daagse tocht. Niet een 3-daagse. Ik was met hele andere verwachtingen naar Zweden gekomen, iets wat me best verdrietig maakte.

Samen met de broers vervolgde ik mijn tocht, in de wetenschap dat ze me toch wel in zouden halen. Wat ook gebeurde. Alex en Andrea gaven aan dat ze een compromis hadden gesloten en we zouden overnachten in Kieron (23 km vanaf onze slaapplek). We zouden zien. Ook Johan en Phil gaven aan dat er een compromis was, maar dat ik de discussie al verlaten had. Een discussie die ontstaan is, omdat ik boos geworden was over de gang van zaken en weggegaan was. Tja, het is maar hoe je iets uitlegt ;). Ik besloot dat het beter was om het voorval te laten rusten, voornamelijk ook omdat ik alleen mijzelf er mee zou hebben. We hadden nog twee feestavonden in de Trekkers inn’ voor de boeg en daar wilde ik wel een feestje van maken!

Zo’n 8 km voor Kieron begon het te regenen. Hard te regenen. Ik was zeer gelukkig met mijn gloednieuwe Bäck regenjas (na aanleiding van mijn zeiknatte avontuur in het Lake District) en deze hield mij perfect droog. Ben echt verliefd geworden op die jas:). Ik had eventuele regenbuien iets anders ingeschat, want ik had geen regenbroek meegenomen. Je moet er wat voor over hebben om een lichte tas te dragen :p.

Rond een uur of 1300 had ik weer ontzettend veel honger en gelukkig liep ik op dat moment met de 3 broers. Ze waren zo lief voor me om wat eerder te lunchen dan gepland en Jonathan voorzag me van chocola (aaaah, liefff!). Ik was gelukkig met mijn Lapskaus. Jammie!

Bij checkpoint Kieron aangekomen stond Johan al 3 uur op ons te wachten. Andrea en Alex waren er toch vandoor gegaan en liepen in één streep door naar de finishline. Phil was ondertussen op zoek gegaan naar goede kampeerplek, maar had door de stromende regen niet gezien dat hij het hek na 50 meter al gepasseerd was. Het hek gaf namelijk de grens aan met het Abisko Nationalpark, waar je niet meer vrij mocht kamperen. Arme Phil haha, hierdoor liep hij 4 kilometer voor niets. Bij deze checkpoint kregen we pannenkoekjes met (ik weet nog steeds niet hoe het heet) Zweedse jam. Heerlijk. Ik droomde hier al over sinds dat we begonnen waren met de tocht, als het al niet eerder was. Ik lust er nu eigenlijk ook wel een paar.

Het regende nog steeds, waardoor we de tent in de stromende regen op moesten zetten. Echt honger hadden we niet en iedereen dook vroeg zijn tent in. Rond 1730 lag ik erin en met dank aan Johan en Greg had ik heerlijk warm water voor een kopje cup-a-soup. We hadden met de broers afgesproken dat ze ons zouden wekken als het ’s ochtends droog was.

Woensdag 13-8

Rond 05:30 werden we inderdaad gewekt en tot onze grote vreugde was het droog. Kleding konden we iets laten drogen aan de boom, maar ik moest de tocht verder afmaken in een voetbalbroekje. Hoe meer ik erover nadenk en hoe meer ik erover schrijf, hoe meer overtuigd ik ben dat ik per se een regenbroek nodig heb (shoppeeeeen!).

We vertrokken vroeg, na een ontbijt bij een kampvuurtje. Chili con Carne was het voor mij en het smaakte me goed. Een lichtere laatste dag was in aantocht, nog maar 17 kilometer tot aan de finishline. Al vlak na Kieron doken we het bos in en begaven we ons in het Abisko National Park. We liepen over vele houten balken, kwamen veel riviertjes tegen en liepen langs grote meren. Mooi! We hadden soms kleine regenbuien, maar niks te klagen over het weer. Al lang blij dat we uit de stromende regen waren! De laatste kilometers liep ik met Hana. We hadden het erg gezellig en hadden veel interessante gesprekken over de toiletgang in de wildernis.
Op een gegeven moment kwamen we een ‘surprise’ Fjällräven tent tegen, vanwege het 10-jarige bestaan van de Classic. Flapjacks als cadeautje! Het toeval wilde dat er net een zanger en zangeres in de tent aanwezig waren met een zelfgeschreven liedje. Ook kwam er net een man langs met een gitaar en ze besloten om samen een liedje te zingen in het Zweeds. Hana moest vreselijk lachen en ze legde me later uit waarom; het liedje heette: ‘Ik wil mijn eigen Classic’ en ging over een man die zich alleen voelde en een eigen Classic wilde, omdat al zijn vrienden hem verlaten hadden. Hoe toepasselijk voor ons haha!

Ongeveer 3 kilometer voor de finishline kwamen we Greg tegen. Hij had op ons gewacht, zodat we gezamenlijk de finishline over konden, superlief! De laatste kilometers verliepen goed. We roken de finishline en konden niet wachten om hem te passeren.
Onder luid gejuich stapten we met zijn 3-en tegelijk onder het bord door. Fantastisch gevoel! Zoveel enthousiaste mensen, zoveel mensen die dit samen met je beleefd hebben!

Uiteindelijk hebben we de tocht voltooid in een tijd van 95 uur en 43 minuten. Nét onder de 4 dagen, een prestatie om ontzettend trots op te zijn.

Van het voorgaande jaar wist ik dat er een hamburgerrestaurant in Abisko zat. In mijn gedachten zou dat ongeveer 15 min wandelen zijn. Greg, Hana en de drie broers wilden graag mee, dus we gingen op pad. Alsof we nog niet genoeg gelopen hadden ;) Maar we hadden super veel zin in frietjes! Het bleek iets langer te zijn en na veel geklaag van de rest, waren we een half uur later in Abisko bij het hamburgerrestaurant. We hebben er erg lekker gegeten (de mannen bestelden stoer een 150 grams hamburger, dubbel! en kregen hem maar half op haha).

Daarna was het tijd voor feest in de Trekkers inn’. We genoten van rendierkebab, Zweeds bier, Zweedse wijn en live-muziek. Leuk feestje! En zeker leuk om veel mensen te spreken die we onderweg ook tegengekomen waren. Benieuwd naar hun verhalen en hun ervaringen.

Donderdag 14-8

De volgende ochtend hadden een aantal mensen zeer veel moeite om op te staan, haha! Ik had gelukkig nergens last van en stond om 07:30 onder de warme douche. We hadden een ontbijtbuffet geboekt en daar wilde ik zeker wel gebruik van maken. Hou echt van Zweeds ontbijt! De 3 broers zouden rond 10:00 vertrekken en ik wilde hun even uitzwaaien.

De dag was regenachtig en we liepen wat rond bij de finishline, kletsen wat, aten rendierkebab en klapten voor binnenkomende deelnemers. En die avond was het weer tijd voor feest! Onze laatste avond hebben we goed benut en net zoals voorgaande avond, sloten Johan, Phil en ik de spreekwoordelijke deur van de tipitent om 02:00.

Vrijdag 15-8
[Abisko turiststation 12:20 – Boden C 17:29]
[Boden C 17:36 – Stockholm C 06:30]
[Stockholm C 08:21 – Kopenhagen H 13:23]
[Kopenhagen H 17:24 – Arnhem 08:46]

Tijd om naar huis te gaan. Mijn trein vertrok rond de middag en de lange reis naar huis kon beginnen. 48 uur in de trein, eigen keus, maar toch wel iets om tegenop te zien. De reis verliep zonder problemen en rond 10:00 was ik op zondagochtend weer in het mooie Doesburg.

Ik ben mij ervan bewust dat het op sommige punten een beetje een negatief verhaal is (dat gaf iemand mij ook als feedback). Ik heb het echter verteld zoals ik het ervaren heb; er waren ontzettend veel mooie momenten (nieuwe mensen leren kennen, de prachtige natuur, de organisatie, de reis), maar ik ben met een hele andere verwachting naar Zweden toegegaan dan hoe het uiteindelijk verlopen is. Ik zag ons Polarteam echt als een team en had verwacht dat, ondanks dat iedereen een ander tempo heeft, we wat meer op elkaar zouden wachten en dat we samen beslissingen zouden maken. Ik had verwacht dat het een relaxte reis zou zijn, waar we in het moment zouden leven en niet waar we gedreven zouden zijn bepaalde doelen te behalen.
Ik had dit natuurlijk weg kunnen laten in mijn verhaal, maarja.. Het is gewoon gelopen zoals het gelopen is en ik schrijf geen romans, maar verslagen van hoe ik mijn reizen ervaar:)
Afgezien van de wat negatieve dingen die ik heb ervaren, heb ik een ontzettend mooie reis gehad en je leert ervan. Alles heeft zijn voors, zijn tegens en zijn charme!

Du är vad du gör

Paklijst

Kleding:
Bäck regenjas, Fjällräven
Keb fleece (http://www.fjallraven.com/keb-fleece-jacket-w)
Keb gaiter wandelbroek (http://www.fjallraven.com/keb-trousers-w-regular)
Abisko t-shirt (http://www.fjallraven.nl/abisko-cool-t-shirt)
Aclima woolen layer (http://www.aclima.no)
Aclima boxershort
Icebreaker boxershort (http://us.icebreaker.com)
Sportbh
Ondershirt, 2x
Voetbalbroek (als pyjama en reservekleding)
Quechua wandelshirt (als pyjama en reservekleding)
Wandelsokken wol, 3x (bridgestone, icebreaker)
Wandelsokken katoen, 3x
Buff sjaal (http://www.buffwear.com/)
Muts, Fjällräven
Hestra handschoenen (http://hestragloves.com/en/)

Slapen:
Abisko lightweight 1 tent, met grondzeil
Abisko backpack, 75 L (http://www.fjallraven.com/abisko-75)
Quechua selfinflating matress (http://www.decathlon.nl/luchtbed-zelfopblazend-a200ul-id_8195174.html)
Big Agnes, McAlpin, slaapzak (https://www.bigagnes.com/Products/Detail/Bag/mcalpinsl5)
Zitmatje

Hygiëne:
Kitchen sink, Sea to Summit (http://www.seatosummit.com/products/display/175)
Doucheschuim, shampoo, tandenborstel, tandpasta, deodorant, niveacrème.
EHBO-set, blarenpleisters, sporttape, toiletpapier, puff, washand, desinfecteermiddel, zonnebrandcrème

Eten en drinken:
Primus Eta Spider brander (http://primuscamping.com/collections/trekking/products/eta-express-spider)
Pannetje
Primus bestek (http://primuscamping.com/collections/accessories/products/lightweight-cutlery-set)
Primus heupfles (http://www.primus.eu/drinking-bottle-pocket)
Snacks, noodles, nootjes, havervlokken, 2 reserveflesjes water, kauwgom

Spullen:
Sea to Summit, waterdichte zakken, 2x (http://www.seatosummit.com.au/products/storage-bags/ultrasil-nano-dry-sacks/)
Brunton noodlader (http://www.brunton.com/products/pulse-1500)
Brunton hoofdlamp (http://www.brunton.com/pages/lights)
Julbo zonnebril (http://www.julbo-eyewear.com/en/10/home.html)
Canon Powershot camera SX160 (http://www.canon.nl/For_Home/Product_Finder/Cameras/Digital_Camera/PowerShot/PowerShot_SX160_IS/)
Horloge
Telefoon
Batterijen, 8x
Zweeds geld
Tickets
Medicijnen
Pen, papier