Fjällräven Polar!

! I also wrote my blog in English; http://womanontherun.outdrr.com/
On this page, you can read about my following adventures as well !

Maandag 7 april 2014

Na een goede voorbereiding in de afgelopen maanden, is vandaag dé dag aangebroken. De dag waarop ons avontuur zou gaan beginnen! De wekker ging al vroeg; om 0300 uur mijn bed uit om nog even te kunnen genieten van een heerlijke douche. Ik wist tenslotte niet wanneer de volgende weer zou zijn.
0655: Schiphol Amsterdam – Kopenhagen 0820
Rond 0345 vertrokken papa, mama en ik richting Schiphol. De zenuwen kregen steeds meer de overhand en ik had steeds minder zin om op reis te gaan. Toen ik de vliegtuigen bij Schiphol zag staan, sloeg de angst behoorlijk toe. We besloten dat het beter was om het vertrek niet langer uit te stellen (straks zou ik me nog bedenken..). Zonder problemen ging ik door de security. Timo, redacteur van het Hike & Trek magazine, ging ook naar de Polar en zat op dezelfde vlucht als ik. Bij het inchecken op zondag hadden we al contact met elkaar gehad, zodat we naast elkaar zouden kunnen zitten. Tijdens de vlucht kwam de stewardess zo’n 5x vragen of alles goed ging (en het ging prima), echt superlief!
0900: Kopenhagen – Stockholm 1010
Ook de tweede vlucht ging prima en Timo was van grote steun. In Stockholm aangekomen moesten we even wachten op de bagage van Timo. Hij had namelijk wel ruimbagage, ik had alles in mijn handbagage meegekregen. Na een lange tijd wachten, een groot drugshond-onderzoek verder en geen bagage, begonnen we ons toch wel zorgen te maken. Het was kwijt.
Andreas Karlsson stond ons op te wachten bij de uitgang en hier wachtten nog meerdere deelnemers. Dat was het eerste moment waarop we wat ‘bekenden’ zagen en dat voelde toch wel vreemd.

Bij het hotel aangekomen, kregen we een kamer met onze teamgenoot (ik dus met Belgische Bieke). Vele andere deelnemers waren al gearriveerd en zaten in een soort huiskamer. De kennismaking kon beginnen! Het moment was ongelofelijk vreemd. Maanden lang heb je al met elkaar gesproken, je enthousiasme en zorgen gedeeld, en dan zijn ze daar ineens in het echt. Bekend, maar toch onbekend. Er was een hartverwarmende kennismaking. Toen de meeste deelnemers gearriveerd waren (Peter Blom Jensen, die mij had verteld hoe veilig vliegen wel niet was, en Soren hadden wat problemen met het vliegtuig; rook in de cabine (?!?!), een volgende vlucht die ‘even’ 1,5 uur uitgesteld werd (?!?!), kwamen pas in het begin van de avond aan) kregen we een welkomstpraatje van Andreas Cederlund (de regelman), Johan Skullman en Johan de cameraman. Johan de cameraman had mij ook geïnterviewd tijden de Classic afgelopen zomer en hij herkende mij dit keer. Hij wist zelfs wanneer en waar hij me geïnterviewd had, hoe romantisch haha! Het blijkt maar weer dat ik op zoek moet naar een Zweedse man.

Johan de romantische cameraman:

We kregen hier de eerste les van Johan Skullman, voornamelijk over dehydratie (uitdroging), hypothermie (onderkoeling), hyperthermie (verhitting), temperaturen en kleding. Fjällräven werkt volgens het 'multi-layer-principle', wat inhoudt dat je veel verschillende lagen kleding draagt, ieder met specifieke eigenschappen.

Base layer – wicks moisture away from the skin
Middle layer – absorbs and wicks away moisture and provides insulation
Outer layer – protects against wind, rain and wear and provides insulation
Reinforcement layer – gives added protection

Hierna kregen we, waar we allemaal ongeduldig op wachtten, onze rugzak met inhoud. Het was Sinterklaas, Kerst en Pasen bij elkaar; ongelofelijk hoeveel we kregen. En dat was pas het begin, want onderweg kregen we ook nog gear! Deel 1 bestond uit het volgende. Voor de geïnteresseerden heb ik er een link naar de spullen bijgezet!

- Polar Parka (http://www.fjallraven.com/fjallraven-polar-parka)
- Eco-Tour Jacket (http://www.fjallraven.com/eco-tour-jacket-women)
- Eco-Tour Trousers (http://www.fjallraven.com/eco-tour-trousers)
- Abisko 75L backpack (http://www.fjallraven.com/abisko-75)
- 70 L dryback (http://www.fjallraven.com/waterproof-packbag-70-l)
- Riem (http://www.fjallraven.com/abisko-web-belt)
- 4 paar wollen sokken van verschillende diktes (http://www.aclima.no/products/sox)
- base layers (1 net shirt, 1 net pants, 1 ninja-suit, 1 shirt, bh, boxershort) (http://www.aclima.no/products/woolnet, http://www.aclima.no/products/warmwool/women/warmwool-overall)
- Keb fleece (http://www.fjallraven.com/keb-fleece-jacket-w)
- Hanwag boots (http://www.brunton.com/pages/hydrogen-reactor)
- 2x hestra handschoenen (http://hestragloves.com/en/)
- Muts
- Nordic heater (http://www.fjallraven.com/nordic-heater)
- Gaiter
- Baklava
- Brunton charger (http://www.brunton.com/pages/hydrogen-reactor)
- Brunton hoofdlamp (http://www.brunton.com/pages/lights)
- Brunton kompas (http://www.brunton.com/pages/navigation)

Het kan best zijn dat ik nu nog dingen vergeet. Het was echt geweldig, zoveel mooie en goede spullen! We konden passen en eventueel spullen omruilen. De Hanwag boots waren 4 maten te groot (42), maar gelukkig liepen bijna alle vrouwen er zo bij.

Onze spullen (deel 1):

Bieke en ik in onze ninja-pakken:

Na een luxe diner vertelde Andreas Cederlund ons dat team Benelux ingedeeld werd met team Germany. Melanie en Paul kwamen ons team versterken!
Rond 2230 was het bedtijd, want de wekker zou dinsdagochtend alweer om 0530 gaan, zodat we nog genoeg tijd hadden voor onze échte laatste douche.

FJÄLLRÄVEN VIDEO:
http://www.youtube.com/watch?v=WVo04zvrOWQ

Dinsdag 8 april 2014

0530: Na ruw gewekt te worden door Bieke's wekker, een heerlijke douche en een lekker ontbijt, was het tijd om met z'n allen naar het vliegveld te vertrekken (0645).
0920: Stockholm - Oslo (1020)

Foto van Phil R en Jun-Hee:

Ik was een stuk minder zenuwachtig voor het vliegen dan de dag ervoor, maar het zat me toch niet helemaal lekker. Gelukkig was er in het vliegtuig een plaatsje vrij naast Peter Holly, dus dit keer mocht hij mij rustig houden. Aan de andere kant zat een Zweedse man, die mij zijn superdeluxedure koptelefoon gaf. Tof! Zijn verhalen waren wat minder, zijn vrouw was eens met een sledehondentocht mee gegaan en de honden hadden last van hun maag. De ontlasting was groen en had geen vaste consistentie, dus je kunt raden hoe zijn vrouw er aan het einde van de rit uit zag. Met dit beeld in het vooruitzicht, stapten we over in Oslo om onze reis voort te zetten naar het noorden.

Peter Holly (rechts) en Míra (links) tijdens ons diner op dag 6:

1145: Oslo - Tromsø (1335)

In Tromsø aangekomen werden we wederom opgehaald door een bus. We werden naar een grote cabin gebracht, waar deel 2 van onze spullen lagen. Het ging hier voornamelijk om de;
- Bib trousers (grote 'overbroek')
- Zonnebril (http://www.julbo-eyewear.com/en/10/home.html)
- Slaapzak Polar, -30 Reg (http://www.fjallraven.com/fjallraven-polar-30-reg)
- Slaapmat (http://www.fjallraven.com/ground-sheet)
- Voedselpakketten (http://www.drytech.no/index.php/en/)
- Windshield (http://www.fjallraven.com/vindsack)
Vanuit hier reden we door naar Tamok Valley, een plek vlakbij de start (Signaldalen). Het hield maar niet op - hier kregen we deel 3 van de uitrusting;
- Mes (http://www.moraofsweden.se/adventure/bushcraft-survival-orange)
- Drinkflessen (http://www.primus.eu/drinking-bottle-wide-mouth-alu-1-0-l)
- Thermosfles (http://www.primus.eu/c-h-vacuum-bottle-stainless-steel-0-75-l)
- Bestek (http://www.primus.eu/lightweight-cutlery-kit)
- Maaltijdset (http://www.primus.eu/meal-set-red)
- Beker (http://www.primus.eu/4-season-mug-0-3-l)
- Sneeuwschoenen, sneeuwschep
- Tent (http://www.fjallraven.com/akka-endurance-3)
- Brander (http://www.primus.eu/omnifuel-incl-fuel-bottle-and-pouch)
- Etc!

Johan Skullman:

Foto's van de uitleg:

In Tamok Valley kregen we de eerste praktische tips van Johan Skullman. Hoe zet je een tent op in de sneeuw? Waar zorg je voor en wat doe je als eerste? Sommige tips, zijn ontzettend simpel, maar erg belangrijk. Het zijn de kleine dingen die een tocht als dit een stuk aangenamer maken, maar waar je wél aan moet denken. Wanneer je bijvoorbeeld de tentstokken uit de zak haalt, dan gooien we de zak in Zuid-Frankrijk vaak even 'ergens in een hoekje'. Hier is het belangrijk dat je ALLES opruimt. Het voorkomt wegwaaien, het voorkomt ondersneeuwen. Logisch natuurlijk, maar als het buiten koud wordt, je moe en hongerig bent, dan wil het logisch nadenken er wel eens bij in schieten. Naast de richting van de tent (ivm wind), leerden we ook sneeuwankers zetten e.d. Het was af en toe vrij lastig om de aandacht erbij te houden, want het was echt ontzettend koud buiten. Ik bevroor echt tijdens de les en vroeg me af hoe ik de rest van de week zou moeten overleven. Het was een grote opluchting om ook wat anderen om mij heen te zien rillen. Na deze les was het tijd om zelf onze tenten op te zetten. Bieke en ik hadden enkele problemen (niet onze schuld!), omdat er een voetje verdwenen was en we haringen (haringen zijn hier 30 cm groot) misten. Nadat onze tent mooi strak stond, maakten we kennis met onze musher Jan. We leerden praktische tips over de slee (we leerden vooral dat de honden nergens naar luisteren), maar het duurde niet heel lang, want het diner was klaar. EINDELIJK! Ik had echt honger. Helaas kwam daar een grote teleurstelling, we kregen soep met lam. Er zijn weinig dingen die ik niet lekker vind (of beter gezegd - niet lust), maar hierbij hoort wel een schaap of een geit. Het voelt altijd alsof ik midden in het hok sta als ik het eet en ik raak de smaak de komende uren ook niet meer kwijt. Het voordeel was dat ik wist welk eten ons de rest van de tocht te wachten stond; gevriesdroogd eten van Real Turmat. Op zich heerlijke maaltijden, maar vergelijkbaar met een bord van thuis is het niet echt. Dus ik heb, na alle angst voor het vliegen, ook de angst voor het lam overwonnen en 3 borden soep leeggegeten.
Na het diner ging de praktische les verder, nu over het gebruik van de brander. Iets waar we achteraf gezien, beter naar hadden kunnen luisteren! Verhaal hierover verderop.

Tamok Valley door Jun-Hee:



Deze eerste nacht in de tent was koud; -16 oC, maar goed te doen. De slaapzak hield ons lekker warm en ik werd goed uitgerust wakker.

FJÄLLRÄVEN VIDEO:
http://www.youtube.com/watch?v=dnn3SNgMBnc

Woensdag 9 april 2014:
0500: GOEDEMORGEN!

Het is woensdag! De eerste dag van de POLARTOCHT! Het ontbijt was vroeg, want de bus vertrok op tijd. De bus bracht ons deze keer naar de start. Hier stonden 220 honden klaar, die een geluid produceerden voor 2200 honden. Ik kreeg 6 hele lieve en knuffelbare honden. De eerste 4 waren gemiddeld van grootte en erg rustig. Lena en Fena leidden. De laatste 2 honden (dus vlak voor mijn slee) waren erg groot en sterk. Zelfs wanneer ik het anker uit had en met beide benen op de 'hard brake' stond, trokken ze me nog voort. Terwijl we aan het wachten waren, ging de slee van Peter Blom Jensen er al vandoor. Denk dat zijn honden zo enthousiast waren dat ze er zonder Peter vandoor gingen. Het was erg druk bij de start, dus gelukkig werden ze snel gevangen.
Dan was het tijd voor ons team. Iemand trok voor mij het touw los, waarmee we aan een boom zaten en daar gingen we! Dwars over de weg en over hopen sneeuw - ben blij dat ik de slee recht kon houden, zo voor het oog van alle camera's. De honden zelf kijken nergens naar en gaan alleen maar rechtdoor. Ons werd van te voren trouwens ook verteld dat ze nergens naar luisteren. Ze kennen nauwelijks een links en rechts, en hebben alleen maar een vooruit. En ze poepen tijdens het rennen, iets wat er vrij apart uit zag vanaf mijn positie. Bovendien poepten sommigen over de koortjes waarmee ze vastzaten. Deze koortjes moesten we later zelf af doen bij de honden.. met dezelfde handschoenen als waarmee we water kookten, de tent opzetten en aten.. Back to nature!

Bij de start stond de Fjällräven crew ons succes te wensen, net zoals op de filmpjes van vorige jaren! Het gaf wel echt een heel blij gevoel en ook een trots gevoel, dat ik deze tocht mocht doen..

De eerste dag van de tocht zouden we al snel honderden meters klimmen, van de Norwegian Valley naar de Mountain regions in Zweden. We moesten de honden daarbij helpen met klimmen door zelf mee te steppen en mee te rennen naast de slee.

,,In perfect weather, the dogs pull their sleds upwards through thinning forests for the first 10km after leaving Signaldalen. Once they have reached 800m above sea level, they are above the treeline and the Norwegian mountains can be seen stretching endlessly on ahead, today showing their best side. A cold wind in the otherwise pleasant conditions of minus three degrees makes the participants pull up the hoods of their Polar Parkas. Sunglasses and goggles protect their eyes from the intense light of the sun’s rays reflected in the sparkling white snow'' (http://www.fjallravenpolar.com).

We waren nog geen twee uur onderweg of ik moest naar de wc. Het probleem was alleen, waar?! Dat het 'ergens' in de vrije natuur moest, dat wist ik. Maar er was niet heel veel natuur meer, behalve een grote witte vlakte met wat ielige boompjes. Ik vroeg musher Jan, maar die vond het niet nodig om te stoppen, want dan zou een andere groep op ons moeten wachten. Nu vond ik dat zelf niet zo erg.. maar het mocht niet. Een half uur verder. Nog steeds niet gestopt. Een uur verder. Nóg niet gestopt! Jan wilde maar door gaan. Ondertussen zie je, een beetje jaloers, de honden al hun behoeftes doen, terwijl ze gewoon doorrennen. Gelukkig kwamen we dan na een paar uur toch ergens aan, Checkpoint Pältsa, waar zowaar een wc was! Een luxe. Stel je er alleen niet teveel bij voor; het is een tochtend houten hok met een gat. Wél was er een pompje met desinfecteerzeep aanwezig - hoe fris! Toileteren is niet heel gemakkelijk met al onze lagen kleding. In het begin kost het zo'n 10 min uit- en aankleedtijd, maar aan het einde van de tocht was dit al teruggelopen tot 30 seconden.
Nadat we hier onze lunch (Pasta provence voor mij) genuttigd hadden, ik 3-4 x naar de wc geweest was, was het tijd om verder te gaan.

Foto's Fjällräven:

Foto Jun-Hee:

Na een verdere koude tocht, waarbij we boven de boomgrens uitstegen, kwamen we na velen uren aan op onze eindbestemming, Råstu. Ik zou niet weten hoe laat het is of hoe lang we erover gedaan hadden.

Nu zou het harde werken beginnen. De honden moeten aangelijnd worden, op een manier dat ze óf elkaar óf de lijn niet aan kunnen vallen. Hierna moeten de harnassen af en omdat het vrij koud was en het hard waaide, kregen de honden hun pyjama's aan. Vanwege de wel erg harde wind, groeven we ook een groot hol voor elke hond, met een muurtje van sneeuw ter beschutting. Ondertussen werd er water gehaald, dat gekookt moest worden. Dit koken kostte elke keer zo'n 20-30 min, dus in die tijd konden we het vlees hakken, of beginnen met het opzetten van de tent. Johan Skullman wilde echter eerst vanalles uitleggen over het opzetten van de tent in deze omstandigheden, dus konden we even niets doen. Thuis is dat nooit zo'n probleem, maar daar op de een of andere manier wel. Het voelt inefficiënt, het is koud, je bent moe - en wil die tent opzetten om te slapen! Na de uitleg konden we dan eindelijk onze tent opzetten. Dit ging wederom niet heel soepel, want om de stokken in het voetje te drukken, daar is heel veel kracht bij nodig. Mijn humeur werd er niet beter op. Koude vingers, elke keer je hand tussen twee tentstokken geklemd, wegschietende tentstokken, een tent die weg waait als je hem niet goed vasthoudt: ontzettend leuk, dat kamperen in de winter. Gelukkig schoot Paul ons even te hulp en de Polar was weer leuk. Ik groef de voortent uit, zodat we konden staan in de tent en maakte buiten een windscherm van sneeuw, waarachter we uit de wind konden zitten koken.

Windscherm:


Ondertussen sloot Bieke de brander aan. Op dat moment kwamen Andreas Cederlund en Johan de cameraman om dit gehele proces te filmen. Stoer pakten we onze Morakniv met magnesiumstick en daar ontstoken we in één beweging de brander. En het plankje. En de sneeuw. En de powerfuel-fles. Alles stond in de fik en iedereen keek er seconden lang roerloos naar. Niet goed! Wat er nou was gebeurd? Bieke had de fuelfles niet goed aangesloten op de brander. Tijdens het pompen (druk opbouwen in de fuelfles), was er powerfuel gelekt en dit ontstaken we met onze stoere Morakniv. Gevolg; Andreas Cederlund ging de brander schoonmaken en met onze tweede brander begonnen we maar water te koken. Dit was een goede les voor me; altijd twee branders aanzetten. Mocht er één om de een of andere reden niet werken, dan kan je in ieder geval nog eten maken met die andere. Want geloof me; je MOET eten. Ook al heb je geen honger meer, 2 uur later en na een brand in je voortuin.

Onze brander; fiiiireee!

Op 1:14 kom ik even aan het woord en in beeld.
FJÄLLRÄVEN VIDEO:
http://www.youtube.com/watch?v=j6_4NnGL5Ag

Foto Jun-Hee:

Donderdag 10 april 2014:
Een nieuwe dag! Tijd voor een heerlijk ontbijt. Ik had namelijk chocolade-muesli uitgezocht; daar had ik echt veel zin in. Helaas werd dit warme chocolade-muesli soep en mijn honger was na 4 scheppen dan ook echt wel verdwenen. Bij deze pakken gevriesdroogd eten staat er wel een streepje, tot aan waar je water toe moet voegen, maar dit streepje staat alleen aan de buitenkant. Teveel water is vies; je krijgt soep. Te weinig water geeft maagproblemen, omdat het eten dan water uit je maag op gaat nemen en dan opzwelt. Ook niet zo'n prettig vooruitzicht. Er was ook nog een ander dilemma: Johan Skullman hamerde erop dat we genoeg moesten drinken. Wel 4 L per dag! Normaal vind ik 1 L al veel, ik drink eigenlijk nauwelijks. Het probleem was namelijk: veel drinken, veel plassen. Waar kies je dan voor?

Sommige honden waren helemaal ingesneeuwd. Het zag er schattig, maar toch ook vrij koud uit:
,,At the edge of the camp area a little nose can be seen sticking up out of the snow. It looks cold and unpleasant but the guides ensure the group that the dogs are warm and comfortable. “The dogs that are lying there covered in snow are possibly the ones who are most comfortable," says Tom Frode. “They curl up, put their nose between their paws and wrap their tails around themselves. They are fine! Warm and cosy.” (http://www.fjallravenpolar.com)

Foto's Fjällräven:

Hondenvoer:

Nadat we ons eten op hadden, er water gekookt was voor de honden, het vlees gehakt was, de drolletjes opgeruimd waren, de pyjama's opgeruimd waren (en schoongemaakt, want sommige honden deden de pyjama's 's nachts uit en poepten erop, heerlijk), onze tent leeg was, de tent opgeruimd was, de slee ingepakt was, was het weer tijd om verder te gaan. Verder over de Artic Tundra! Het landschap was echt geweldig mooi. Uitgestrekt met een zicht tot 50 kilometer. Er is niets en niemand, afgezien van wat eenzame bordjes en een paar ingepakte Michelin-vrouwtjes en -mannetjes op een hondenslee na. Bergen, waarvan je de hoogte altijd zult onderschatten. Een harde en ijskoude wind, een strakblauwe lucht en een zonnetje dat scheen. Voor mij hoefde hier geen einde aan te komen. Dit is het landschap, dit zijn de omstandigheden waarvoor ik gekomen was. Hier werd het belang van het juiste materiaal duidelijk. Het mag niet kapot gaan, het moet zijn werk doen. Het maakt niet uit hoe je eruit ziet, als je maar niet onderkoeld raakt. Voor mij zijn deze momenten ontzettend belangrijk geweest. Zelf meemaken dat het niet 'zomaar' een vakantie is. Het is serieus en je kunt dit niet alleen. Niet in mijn positie althans.

De lunch hielden we samen met vele andere teams in Kamas. De honden kregen hun snack en wij maakten ons eigen eten klaar. Donderdagochtend hadden we vóór vertrek al water gekookt en in onze thermosflessen gedaan, zodat we hiermee 's middags onze lunch klaar konden maken. ,,Be prepared, otherwise you won't survive'' zijn de woorden van Johan Skullman, die ik niet zal vergeten. Het maakt alles zoveel makkelijker als je routine hebt en goed voorbereid bent.
Tijdens de lunch werd de dokter met Johan Skullman gehaald voor Bieke. Ze voelde zich namelijk flink beroerd.

In de loop van de dag verlieten we de Artic Tundra en gingen we het bos weer in. Ook dit was weer een aparte ervaring. Voor je het weet heb je het eindeloze landschap ingeruild voor vele bomen. De avond hebben we doorgebracht op een bevroren meer, Lake Kattujärvi. Bieke voelde zich nog steeds niet lekker en hier kwam het echte teamgevoel naar boven. Paul hielp mij met de tent van Bieke en mij (zodat Bieke snel kon gaan liggen) en ik hielp Paul met de tent van Melanie en hem. Melanie, onze keukenprinces, ontfermde zich over het koken van water. Alles verliep soepel - we waren 'prepared' en hadden routine. In no time stonden de tenten, lag Bieke op bed en kookten wij water. Het meer was omringt door een heuvel of wall van sneeuw en grond, dus velen vertrokken naar de achterzijde hiervan om even naar het toilet te gaan. Blijkbaar stoorde ik iemand in zijn proces toen ik over de heuvel kwam, want in even verderop zag ik iemand met een blauwe jas en witte billen weg waggelen op sneeuwschoenen (geeft een leuk beeld haha!).

Musher Jan was niet heel goed in zijn communicatie, want op een gegeven moment kwam hij langs om te vertellen dat we in 10 min bij Johan Skullman moesten zijn voor een les. Wij, Melanie, Paul en ik waren net bezig met het koken van water, iets wat ontzettend lang duurt. Best wel balen, want dan konden we weer overnieuw beginnen na de les. Ook hadden we nog niet gegeten. Johan gaf demonstraties over het buiten slapen en gaf ons de eerste tips voor het maken van een vuurtje (zonder aansteker). Hierna kregen we een broodje rendier wat er wel in ging!

Een uur of wat later, konden we weer verder met het koken van water. Tuomo van Finland kwam ons helpen, echt heel fijn! Ondertussen bleek Bieke de tocht opgegeven te hebben en ze werd naar het ijshotel in Kiruna gebracht. Ons team bestond nog maar uit 3 mensen en ik zou de nacht alleen door moeten brengen. Paul vond het echter niet erg om alleen te slapen (met zijn > 2.00 m lengte kon hij ook wel wat ruimte gebruiken), dus Melanie kwam in Bieke's plaats.

De allerliefste Tuomo die ons kwam helpen:

Foto van Soren:

Onze plekken op het meer:

Vrijdag 11 april 2014:

Ik denk dat we op tijd op stonden en we begonnen weer aan onze dagelijkse routine. Blijkbaar zat alles er goed in, want we waren als een van de eersten klaar. Lunch hielden we met ons 4-en (Melanie, Paul, Jan en ik) en hier probeerden we onze windzak uit. Dit is een -oneerbiedig gezegd- grote plastic zak waar je in kan gaan zitten als het hard waait. Het is nuttig, maar ik zou het zelf niet snel aanschaffen, hoewel het volgens Johan bij je uitrusting hoort. Foto's volgen!

Onderweg werden we door Jan al gewaarschuwd voor 'de waterval'. Een scherpe bocht en een steile afdaling, waar blijkbaar veel deelnemers elk jaar onderuit gaan. Omdat ik hiervoor al 4 x was gevallen, leek het me niet waarschijnlijk dat ik dit keer zou kunnen blijven staan. De fotografen lagen al klaar toen we eraan kwamen. Het was eerst een scherpe bocht naar links en hierna steil naar beneden. Nu renden mijn honden de hele tijd al links en zo pakten ze ook dit keer de binnenbocht. De bocht liep echter niet recht, op het pad zat een heuvel (hoe leg je zoiets uit?). In ieder geval, mijn slee kantelde en ik gleed verder door naar beneden. De valteller stond nu op 5.

Niet veel later kwamen we uit op de plek waar we zouden overnachten. Ook dit keer waren we weer snel klaar met alle rituelen. Ondertussen werd ons team versterkt door Frederick, een Zweedse man die volgend jaar een documentaire gaat maken over noord-Zweden en nu wat ervaring op kwam doen.

Het klaarmaken van het eten voor de honden was een groot succes:



Vannacht zouden we buiten slapen, maar een alvast een hol graven kon ook nog niet, want we moesten wachten op de les van Johan. Johan gaf ons goede tips en met veel goede moed, vertrokken we het bos in om een goede slaapplek te vinden. Frederick en ik waren het al snel eens over een slaapplek en we begonnen aan ons ijshotel. De eerste meter sneeuw was van goede bouwkwaliteit; met de juiste handelingen konden hier vierkante blokken uitgehaald worden, waarmee we goed konden bouwen. Ik heb hier echt een nieuwe passie ontdekt; graven en bouwen met sneeuw, kan er geen genoeg van krijgen. Ondertussen kwam er een groep media langs, die ons goed kwamen bekijken. Ik voelde me net een holbewoner die zijn kunstje uitoefent. Sommigen vroegen je wat, anderen keken alleen maar en liepen door. Goed, media hoort erbij! Er waren ook twee Nederlanders onder hen, een man van het Discovery magazine en een vrouw van de NKBV. Het was leuk om even met ze te spreken en toen ik ze ons ijshotel wilde laten zien, bleek Frederick het al helemaal af te hebben. En niet zomaar af - het was een winddicht kasteel geworden! Frederick - mijn held!

Ons ijshotel: Het ijshotel van Peter Holly, Katrina, Míra en Petra:
 

's Avonds was er voor ons allemaal een kampvuur en hier kwam Mando Diao 'even' langs om twee liedjes te zingen. Hier zijn de opnames van Phil te horen: http://youtu.be/xVRmGq6aC5A . Ik denk dat vele Polaristen bij het horen van deze muziek nog een traantje weg zullen pinken.

Foto's Fjällräven:

Phil Raisbeck uit de UK:

Deze nacht buiten was heerlijk. Zo goed had ik in geen tijden meer geslapen! Ik hoorde later van Greg dat zij het noorderlicht (aurora borealis) hadden gezien. Ik heb dit (helaas) niet gezien. Had het graag gewild, maar na alles afgewogen te hebben, ben ik blij zoals hoe het gelopen is. De volgende dag (zaterdagavond) zou er namelijk een groot afscheidsfeest zijn, waarbij ik niet te moe wilde zijn. Ook zou het maar zo de hele nacht bewolkt kunnen zijn, zodat je niets ziet. Echter, ik ga hier graag nog een keertje voor terug!

FJÄLLRÄVEN VIDEO:
http://www.youtube.com/watch?v=odbuDA2SDt8

Zaterdag 12 april 2014:

Mijn uitzicht bij het wakker worden vanuit de slaapzak en mijn hoofd na een nacht buiten:

,,Be prepared, otherwise you won't survive!" Yes, Johan Skullman! Ik was 'prepared'! De avond voordat we in ons ijskasteel zouden slapen, had ik namelijk al maaltijdpakketten voor ons gepakt met de thermosflessen. Zo konden we vanuit onze warme slaapzak meteen eten. Jaja! Trots dat ik op mezelf was!

Voordat we vertrokken riep Johan ons allemaal bij elkaar. We moesten laten zien dat we zelf vuur konden maken. Op donderdag had ik al wat berkenbast verzameld, dat nu gedroogd was. Wederom was ik 'prepared'. We haalden allemaal wat 'haar' van de bomen en binnen een mum van tijd had (bijna) iedereen vuur voor zich. Wederom was ik trots op mezelf!

Fotoshoot:

Mijn eigen vuur tijdens het oefenen (vóór Johan's examen):

 

Niet veel later vertrokken we weer; de laatste slededag was aangebroken. De tocht duurde niet lang meer en we zouden al vroeg bij de finish aankomen, in Väkkerä . Vlaggen werden alvast gepakt, we aten onze laatste maaltijd.. en dan was het toch echt tijd om naar de finish te gaan. Met gemengde gevoelens vervolgden we onze tocht. Van de ene kant is het verschrikkelijk dat het bijna voorbij is, van de andere kant is het verlangen naar een douche wel heel groot. Bij de finishline werden we hartelijk verwelkomt door Fjällräven crew en media. Na wat groepsfoto's gemaakt te hebben, konden we onze intrek nemen in een cabin en hierna was het tijd voor de sauna. Helaas geen douche, zoals Andreas Cederlund me beloofd had, maar wel warm en koud water om ons wat op te frissen. Melanie en ik hebben hier zelfs ons haar kunnen wassen (daar was ik echt aan toe, een fris hoofd). Je wordt echt handig na een weekje niets! Er was ook een groot gat gemaakt in het ijs, waar we tussen de saunabezoeken door in konden dippen, om vervolgens op blote voeten door de sneeuw terug te rennen naar de dichtstbijzijnde sauna. Koud, maar wel heel leuk!

Om 1900 begon het luxe diner met een voorgerecht: rendierhart, cheese-cake, glibbervis en een wrap.

Hierna kregen we ons heerlijke diner, dat was echt smullen. Aardappels met rendiergoulash:

Tijdens het diner werden de certificaten uitgedeeld. Iedereen werd één voor één naar voren gehaald en gefeliciteerd met het volbrengen van de tocht. Andreas Cederlund, Johan Skullman, Kenth Fjällborg en de CEO van Fjällräven stonden er. Ik wilde ze bedanken, maar hoe? Hoe bedank je, voor zo'n geweldig mooie ervaring? Warme knuffels werden uitgedeeld.

FJÄLLRÄVEN VIDEO:
http://www.youtube.com/watch?v=i3O3YGG3teA

Na het diner was het tijd voor het feest. Het was geweldig. Live-muziek, bier, vrienden voor het leven en ervaringen om nooit meer te vergeten. We hebben gedanst, gesprongen en gelachen, zo lang als we konden en langzaamaan haakten er steeds meer af. Uiteindelijk waren Petra, Míra, Melanie en ik de laatsten die gingen. Het was een mooie afsluiting van een ontzettend mooie tijd. Een tijd die ik nooit meer zal vergeten, een tijd waarin het koud was, het soms afzien was, waarin we ontzettend veel geleerd hebben en waarin we vriendschappen hebben gesloten, die hopelijk nog heel lang zullen duren.

Iedereen die mij geholpen heeft, op welke manier dan ook, om dit te bereiken: tack så mycket.

Tijdens de tocht heb ik (bijna) nooit geweten hoe laat het was. Ik heb er bewust voor gekozen om geen horloge mee te nemen, om zo het gevoel van puur natuur te ervaren. Wakker worden van de honden of omdat ik de slaap uit had. Eten wanneer ik honger had en we stopten, slapen wanneer ik moe was. Het was een bevrijdend gevoel, iets wat ik, nu ik weer thuis ben, zeker mis.

Momenteel mis ik de natuur, de honden en de andere deelnemers enorm. We blijven alleen niet stil zitten en er staan ook weer veel andere activiteiten op het programma. Zo willen we met een groep Polardeelnemers de Fjällräven Classic gaan lopen in de zomer, wil ik Phil bezoeken in mei en willen we een reünie voor de Polardeelnemers en outdrr.com-bloggers op gaan zetten. Gelukkig zijn er ook activiteiten dichter bij huis; we hebben hier namelijk het geluk dat er een Flagshipstore van Fjällräven in Amsterdam gevestigd is; een heus paradijs! Alle outdoorbenodigdheden (kleding, tenten, schoenen, branders, slaapzakken etc) samen met een Hanwag-store op één plek. Dus, wie gaat er met me mee?

Foto's van Peter Holly - all rights reserved:

Foto's van Jun-Hee: